Ogród Jane Austen

Zwyczaj zakrywania głowy przez mężatki wywodzi się z głębokiego średniowiecza jeżeli nie wcześniej (myślę że najlepiej wyłożyłaby to Aine), po ślubie kobieta wkraczała w świat rozlicznych obowiązków i nie miała już czasu na trefienie długich włosów oraz nie mogła używać ich publicznie jako wabika erotycznego, jako że już miała męża, więc więc włosy były z reguły obcinane na krótko a zawsze zakrywane (patrz nasze wiejskie oczepiny). Czepek był widomym znakiem statusu kobiety zamężnej, w średniowieczu stanowił również część stroju dworskiego. Dziewczęta niezamężne nosiły na głowach opaski zdobione kwiatami i klejnotami (jak którą było stać), zwane czółkami, w Polsce aż do bodaj XVI w.
Skomplikowane średniowieczne czepki mężatek noszone z zawiciem, podwiką, rąbkiem lub rańtuchem (chusty płócienne różnego rozmiaru i przeznaczenia)były w Polsce noszone prawie do połowy XVIIw, na zachodzie Europy o ile wiem krócej. Przekształciły się stopniowo w zakrywające całkowicie lub częściowo włosy czepki różnego kształtu i rozmiarów, wykonywane zależnie od zamożności z płótna, jedwabi, koronek, skromniej lub obficiej zdobione wstążkami, haftem itp. Na XVIII w. portretach widać koronkowe czepeczki ozdobione koronkowymi wstęgami spływającymi z przodu na ramiona, zwanymi szlarkami lub borbami. W drugiej połowie XVIIIw. weszły w modę czepki zwane kornetami, duże, na wymyślnych konstrukcjach z drutu, włosia, papieru itp, również bogato zdobione. Gdy nastała moda empirowa, również czepki dostosowano do niej, stały się małe i skromne. W XIXw. zmalały jeszcze, stając się pod koniec stulecia właściwie ozdobą głowy kobiety zamężnej. Zwyczaj noszenia czepeczka utrzymał się wśród starszych kobiet sporadycznie jeszcze w latach po I wojnie.
W stroju ludowym zwyczaj noszenia czepka przez mężatki w Polsce zanikł mniej więcej w okresie międzywojennym, ale zwyczaj zakrywania głowy jako taki na zapadłych wsiach można spotkać aż do dziś, choć coraz rzadziej, no i nie nosi się czepków, tylko chustki.
A czy było to twarzowe? myślę, że to kwestia gustu no i czepka , mnie się zwyczaj noszenia czepeczków podobał.

Nancy18 napisał:

A przede wszystkim zabawni

Z tego to nie wiem, czy powinniśmy się cieszyć

Tamara napisał:

W XIXw. zmalały jeszcze, stając się pod koniec stulecia właściwie ozdobą głowy kobiety zamężnej. Zwyczaj noszenia czepeczka utrzymał się wśród starszych kobiet sporadycznie jeszcze w latach po I wojnie.

Gdzieś przeczytałam, że "przed wojną (II) elegancka kobieta nie wyszła na ulicę bez kapelusza i rękawiczek". Zakrywanie głowy przez kobiety - już co prawda nie czepkiem - utrzymuje się zresztą w pewnych formach i kręgach do dziś. Ach te kapelusze rodziny angielskiej królewskiej na wyścigach

Ulka napisał:

Tamara napisał:

W XIXw. zmalały jeszcze, stając się pod koniec stulecia właściwie ozdobą głowy kobiety zamężnej. Zwyczaj noszenia czepeczka utrzymał się wśród starszych kobiet sporadycznie jeszcze w latach po I wojnie.

Gdzieś przeczytałam, że "przed wojną (II) elegancka kobieta nie wyszła na ulicę bez kapelusza i rękawiczek". Zakrywanie głowy przez kobiety - już co prawda nie czepkiem - utrzymuje się zresztą w pewnych formach i kręgach do dziś. Ach te kapelusze rodziny angielskiej królewskiej na wyścigach

Dobrze słyszałaś. Mało tego żadna szanująca sie kobieta nie wyszła na ulice bez pończoch popołudniu bez względu na wielkośc upału. Buty z odkrytymi palcami czy piętami to były dobre dla plebsu lubna plaże.
A te rękawiczki to nie taki głupi pomysł był. Przetestowałam na sobie, zrobiłam na szydełku azurkowe z cienkiej nitki bawełnianej. Ubrałam w największy upał i wielce sobie chwaliłam. Po pierwsze łapa jak się pociła to pot wsiakala w rękawiczki, dłoń miałam suchą. W tramwaju nie musiałam trzymać gołą dłonią upaparanych poręczy i uchwytów. Po prostu bajka. Inna sprawa, że po jednym spacerze rękawiczki nadawały się do prania. Jeszcze mi się gdzieś pałętaja po domu z lekka pozółkłe.

skrzacik

Kapelusze to osobna historia , kapelusz służył do nakrycia głowy poza domem , czepek w domu , gdy chodziło sie bez kapelusza .
Kapelusz jako element ubioru "na ulicę" zniknął ostatecznie dopiero w latach 60 . A w pończochach chodziło się cały dzień ,nie tylko po południu . Z gołymi nogami lub w sandałach można było tylko na letnisku .

Żartował . To było symboliczne zerwanie z beztroskim życiem panieńskim poświęconym m.in. własnej urodzie - długie włosy wymagały dużo czasu przy pielęgnacji i czesaniu - i przejście do życia pełnego obowiązków wobec innych , kiedy na strojenie i fryzowanie się nie było czasu . Tudzież wyraźne zaznaczenie statusu społecznego - jestem mężatką , nie startujcie do mnie i odnoście się z szacunkiem .
A jak który mąż był brutal , to i tak i tak bił .

Chyba muszę uszyć sobie czepeczek , ostrzygłam się własnoręcznie :załamka:

Dzięki Nancy , ale tylko z przodu , z tyłu jest znacznie gorzej , stąd myśl o ukryciu

A próbowałaś moczenia dłoni w mocnym naparze szałwii? ponoć skuteczne . I jest w aptekach taki preparat "Etiaxil" ograniczający pocenie , wprawdzie z tego co wiem - pod pachy się go stosuje , ale może i na dłonie można?

www.sensibility.com/vintageimages/1800s … onnets.jpg

www.austentation.com i wejdź w Boutique a tam w bonnets - bezpośrednio nie chce wchodzić

Ostatnio edytowany przez Tamara (2008-05-16 19:17:10)

Czy ja wiem, czy byly szkaradne? Mnie sie podobaja - tyle, ze nie kazdemu jest w nich ladnie

Jeszcze zależy jak uszyte , czepek czepkowi nie równy , tak jak z kapeluszami , może być cudo , a może być potworek

Dla mnie te czepki były okropne. Owszem suknie balowe były piękne, ale takie codzienne były bez Ĺźadnych upiększeń. A czepek plus jakaś bezkształtna suknia dzienna to strĂłj, w ktĂłrym bym chodzić nie chciała. Jeszcze gorzej było jak suknia była szara, dopasowana bez Ĺźadnych ,,upiększeń" pozapinana od szyi do kostek no i ten czepek kojarzący mi się z dodatkiem do piĹźamy powodował, Ĺźe to postarzało kobietę. Nie włoĹźyłabym takiego czepka. Popatrzcie sobie na aktorki z CRANFORD: http://www.digital-tv.co.uk/blog/wp-con … anford.jpg